Brianne i Pierce spotkali się w Paryżu. Ona była uczennicą w szkole dla dziewcząt, on opłakiwał śmierć żony. Przystojny, nieprzystępny zafascynował ją od razu, choć wiedziała o nim niewiele. Jedno wszakże wiedziała na pewno - że tylko dla niego jest miejsce w jej sercu. Po śmierci żony Pierce nie chciał się wiązać z żadną kobietą. A tym bardziej z niemal dwa razy młodszą od niego piękną dziewiętnastolatka. Najchętniej zapomniałby o Brianne, miał jednak wobec niej dług wdzięczności. Kiedy więc dowiedział się, że ojczym pragnie wydać ją za mąż wbrew jej woli, Pierce uznał, że musi jej pomóc...

Diana Palmer, a właściwie Susan Spaeth Kyle napisała pierwszą powieść w 1979 roku. Wcześniej przez szesnaście lat pracowała jako dziennikarka w dziennikach i tygodnikach. Wydała ponad dziewięćdziesiąt książek, które przetłumaczono na wiele języków. Zdobyła siedmiokrotnie nagrodę Waldenbooks National Sales, czterokrotnie B. Dalton National Sales Award, dwukrotnie BookRack National Sales Award i wiele innych (Lifetime Achievement Award, Affaire de Coeur, RWA). Jest członkinią wielu towarzystw i zrzeszeń – Native American Rights Fund, American Museum of Natural History, National Cattlemen’s Association, Archeological Institute of America, Planetary Society, Georgia Conservancy, Georgia Sheriff’s Association i wielu organizacji dobroczynnych. Od 1972 roku jest żoną Jamesa Kyle’a, z którym ma jednego syna. W wieku czterdziestu pięciu lat wróciła na uczelnię, by uzupełnić wykształcenie. Ukończyła historię, archeologię i filologię hiszpańską. Namówił ją do tego mąż, który porzucił karierę urzędnika, ukończył studia informatyczne i założył firmę komputerową. W 1998 roku porzucił ten zawód i poświecił się karierze sportowej. Zdobył liczne nagrody i medale na lokalnych, krajowych i międzynarodowych zawodach w strzelaniu do rzutków. W wolnym czasie Susan uprawia ogródek, czyta książki z dziedziny archeologii i antropologii, słucha muzyki. Uwielbia iguany.

Ksiązka D. Palmer trafiła w moje ręce przypadkowo i wcale nie żałuję straconego czasu na przeczytanie tej książki. Bardzo mi sie podobała i serdecznie polecam ją wszystkim ;)
"Pewnego razu w Paryżu" bardzo dobrze mi się czytało. Wciągająca lektura. Jedna z moich ulubionych książek Palmer po "Papierowej róży " która jest dla mnie nr 1
Dziękuje bardzo. W sumie nie przeszkadzało by mi gdybym przeczytała od nie pokolenie (swego czasu Ale Makotę przeczytałam od końca tom po tomie), ale zawsze to lepiej lecieć razem z chronologią.
Wydaje mi się, że "Papierowa róża" jest pierwsza. Nie czytałam jej, ale czytałam "Władca pustyni". Szkoda, że w niewłaściwej kolejności. Jednak i tak wszyscy wiemy jak takie książki się kończą ;) I bardzo bardzo dobrze, że tak się kończą ;D
nawet mi się podobała ale jak ją czytałam, nie byłam świadoma "genjuszu" Palmer :D
Nie ma za co :). Czytaj i co tam ranne niewypanie. Dla Palmer warto ;)
Bardzo dziękuję za małą podpowiedź! „Władcę pustyni” już znalazłam i biorę się za czytanie. Pewnie znów pójdę niewyspana do pracy;p
Jeżeli spodobała Ci się ta książka i Palmer ogólnie, to może sięgnij po "Władcę pustyni", bo bohaterowie "Pewnego razu w Paryżu" się tam pojawiają :). A potem mogłabyś przeczytać "Desperado" .
Książka bardzo, bardzo mi się podobała, nie mam porównania z innymi tej autorki, bo to moja pierwsza książka Palmer, ale już wiem, że nie ostatnia :D
Lubię wielce, ale to nic dziwnego, bo ja wszystkie Palmerki lubię, tylko tę troche tak więcej, bo jest tu Strasznie Zły Szejk (co wcale taki zły nie jest....a potem to nawet dostanie własną historię)
Co tu dużo pisać to Palmer polecam ,Bardzo mi się podoba, również wątek różnicy wieku .