Charlie gra dziś dobrze

Paul Sexton

Lubicie czytać biografie? Ja akurat rzadko kiedy sięgam po ten rodzaj literatury, ale postanowiłam na chwilę odejść od swoich typowych wyborów czytelniczych i zapoznać się z lekturą o życiu Charliego Wattsa – „Charlie gra dziś dobrze” Paula Sextona. Jest to autoryzowana biografia perkusisty grupy Rolling Stones. Opisuje ona całe jego życie – od młodości, aż po ostatni koncert. W książce tej czytelnik znajdzie m.in. obraz Charliego widziany oczami bliskich. Na temat perkusisty wypowiedziała się, chociażby jego córka, wnuczka (która miała okazję jeździć z nim w tournée), przyjaciele z młodości oraz członkowie zespołu. Zamieszczone zostały również zdjęcia. Akurat nie jestem fanką tej grupy muzycznej, ale muszę przyznać, że dowiedziałam się z tej biografii wiele ciekawych rzeczy np. to, że Charlie zapalonym kolekcjonerem. Chociaż muszę też przyznać, że na początku ciężko mi było wczuć się w styl pisania autora. „Charlie gra dziś dobrze” dla takiego laika jak ja, było interesującą lekturą ze względu na to, że mogłam dowiedzieć się z niej czegoś nowego. Jeżeli jednak ktoś jest fanem zespołu od dłuższego czasu, to polecam samemu wyrobić sobie zdanie na temat tej książki.

Charlie, człowiek, który przez pół wieku oglądał, jak Mick kręci przed nim tyłkiem. Nie chce być inaczej ;⁠-⁠) w końcu grali razem przez lat 56 i pół, a swój ostatni koncert zagrał mając lat 78. Aż niebywałe, że można być takiej klasy rockmanem (sam mówił o sobie, że jest muzykiem jazzowym) nie będąc… rockmanem. Przynajmniej nie wpisującym się w jego stereotypowe cechy. Z książki wyłania się obraz człowieka niezwykle spokojnego, skromnego, pozbawionego rockowego szaleństwa. Przy tym eleganckiego. Okrzyknięty ikoną mody, miał słabość do butów i garniturów szytych na miarę (takiego go pamiętam). "Uwielbiał Stonesów ale najbardziej kochał swoją rodzinę" wspomina w książce Tony King. Domator, oddany żonie, nie pijący (poza bardzo krótkim epizodem po 40.), nie lubiący występów (nigdy nie słuchał nagrań Stonesów). Hmmm. Można? Można! W każdym razie Charlie zapisał się w sercach ludzi jako spokojny, dobry i wyjątkowo… pedantyczny człowiek. Stonesi kłaniali się publiczności z poślizgiem, czekali na Watts aż równo odłoży pałeczki. Ja go rozumiem ;⁠-⁠) Zespół obsesyjno-kompulsywny nie ułatwiał mu życia, ale mam wrażenie, że przewrotnie zjednywał sympatię otoczenia. To całe jego zamiłowanie do kolekcjonerstwa, pamiętanie o ważnych datach, sprawianie przyjaciołom radości prezentami, a z drugiej strony nudziarstwo, stronienie od ludzkiego gatunku (kochał psy). Charlie wiedział o swojej inności, mimo to zupełnie się tym nie przejmował. Co ciekawe, od 1967r. rysował łóżka. Każde łóżko, w każdym hotelowym pokoju w którym spał. Niezwykle. Watts był uzdolniony plastycznie, udzielał się przy promocyjnej stronie koncertów; scenografia, ulotki itp. Takich anegdot i wspomnień w książce znajdziecie dużo dużo więcej. Sexton napisał tę książkę tak ładnie, że poza tym, że wzbudza szacunek wobec Wattsa to i wzrusza, i bawi. Wiele historii, poza uśmiechem, nieźle mnie zaskoczyło. Nie ma się temu co dziwić. Autor ponad 30 lat swojego życia spędził na zgłębianiu tajemnic Stonesów, wiele z nimi przebywał, rozmawiał. Książka ma trudny rozbieg, co mnie z początku wystraszyło (to chyba kwestia nagromadzenia dat, nazwisk itp.) ale bardzo szybko o tym zapomniałam. Zostałam wciągnięta w tę pięknie napisana biografię tak skutecznie, że weszła w dwa wieczory mimo budzika nastawionego na wczesną godzinę. Jest ogromnie ciekawa, klimatyczna, a przede wszystkim bardzo trzyma się tematu. Stonesów, życia prywatnego i samego Charliego jest w niej tyle ile bym sobie życzyła. Mało ekscesów, więcej laurek, a mimo to odnoszę wrażenie, że książka jest bardzo prawdziwa. Nie liczcie na ciemne zakamarki dusz Stonesów, bo Watts zdecydowanie z nimi nie sprzyjał. Ps. Zdjęcia też są ;⁠-⁠)