Ciężar strachu
Lipiec 2019 rok, Warszawa
Na Polu Mokotowskim zostaje odnalezione poćwiartowane ciało znanego adwokata. Sprawca pozostawia po sobie tylko jeden ślad: owinięty w plastikową folię kawałek papieru, na którym ręcznie zapisano trzy litery.
To niezbyt wiele nawet dla komisarza Leonarda Gardeckiego, który dostaje tę sprawę. Niegdyś cieszący się sławą i szacunkiem, obecnie jest wyrzutkiem, którego znaczna większość środowiska omija szerokim łukiem. Towarzyszy mu mająca z nim bliższą relację sierżant Anita Dębska.
Tropy wskazują na mafijne porachunki, ale Gardecki w to nie wierzy. Ma swoje podejrzenia. Skupiony na śledztwie nie wie jeszcze, jak szybko i to na własnej skórze przekona się, że nawet największy koszmar może stać się rzeczywistością.
Jak zamknąć za sobą przeszłość by już zawsze czuć się bezpiecznie?
Fragment tekstu
Środa, 17 lipca 2019
Pachnącego jeszcze nowością laptopa spakował do błyszczącej aktówki. Wkładając w to trochę siły, zrobił w niej miejsce na segregator z najpotrzebniejszymi dokumentami do przejrzenia przed snem. Zanim obrał kierunek w stronę drzwi, stanął na moment przy oknie swojego wielkiego gabinetu i przyglądał się panoramie centrum Warszawy. Choć słońce już dawno zaszło, na zewnątrz panowało w dalszym ciągu piekło. Przez szybę czuł ten tropikalny żar, mimo że działająca na pełnych obrotach klimatyzacja dbała o zachowanie temperatury ustawionej na zaledwie dwadzieścia stopni.
Ulice i budynki były już w całości oświetlone, co – zważywszy na porę roku – oznaczało, iż znowu siedział w pracy do późna. Westchnął głośno pod nosem, gdy jego zmęczony wzrok padł na złote wskazówki zegarka przylepionego do nadgarstka lewej ręki.
Dzisiaj sporo czasu pochłonęło przygotowanie projektu nowej umowy dla klienta. Wraz z współpracownikami uzgadniali jej najdrobniejsze szczegóły. Kolejny kontrakt wart kilkadziesiąt milionów złotych. Obsługa wielkich korporacji, w tle duże kwoty − to dla niego norma, ale niestety tym razem nie obyło się bez komplikacji. Mocodawca wraz z drugą stroną umowy w ostatniej chwili zapragnęli wprowadzić szereg zmian, w związku z czym umowa musiała ulec znacznej modyfikacji. Nie miał o to pretensji, taka praca. W końcu klient nasz pan. Byłby tylko wdzięczny, gdyby nie otaczali go partacze i gdyby nie musiał robić wszystkiego sam.
Z poirytowania aż przetarł wilgotne czoło.
To, co robił, sprawiało mu przyjemność. Robert kochał swoją pracę. Wymagał w niej dużo od siebie i od innych. Miał świadomość, że jest ponadprzeciętny, wręcz wyjątkowy – trzy czwarte osób w tej branży nigdy nie zbliży się do jego poziomu, powtarzał sobie w kółko. Każdy kolejny sukces napędzał go jeszcze bardziej. Prawo powodowało, że czuł się jak ryba w wodzie. Siedząc za biurkiem z nosem w dokumentach, zapadał w trans, a wybudzał się dopiero, gdy zmęczone ciało odmawiało dalszej współpracy i mówiło „dość”. Był tylko jeden minus tego zafiksowania – zaniedbana rodzina.
Od kiedy awansował, Magda przestała dzwonić z pytaniem, o której zjawi się w domu. Właśnie o niej rozmyślał, patrząc na oświetlony PKiN. Przypomniał sobie ich dzisiejszą poranną kłótnię, w trakcie której sypały się iskry mogące spokojnie puścić wszystko z dymem. Przypomniał sobie, jak zareagował, gdy śmiała mu zarzucić pracoholizm oraz brak czasu dla rodziny. Pewnie z tego powodu aż tak bardzo niespieszno mu do domu i od kilku minut stoi przy oknie jak słup soli. Najchętniej rozluźniłby uciskający niebieski krawat, rozpiął ostatni guzik białej koszuli i nalał sobie szklaneczkę jednego z tych drogich alkoholi, które wypełniają barek znajdujący się zaraz obok drewnianego biurka.
Pora uciekać. Może zdążę jeszcze powiedzieć dzieciakom „dobranoc”, pomyślał.
W odpowiedzi samemu sobie skinął głową. Wziął ze skórzanego fotela skrojoną na miarę szarą marynarkę, zarzucił ją, po czym z aktówką w dłoni zatrzasnął za sobą drzwi, na których wisiała złota tabliczka z wygrawerowanym napisem: Robert Walenda – Partner. Idąc długim korytarzem do windy, minął kilka oświetlonych pokoi, gdzie nad stosem dokumentów ślęczało kilka młodych osób. Ledwo widzący na oczy aplikanci i praktykanci próbowali jeszcze wycisnąć coś z siebie tą późną porą. Wcale nie było mu ich szkoda. Wiedział, że sukces rodzi się w bólach.
Świecący na czerwono przycisk zwiastował przybycie windy, która przyjechała po krótkiej chwili. Zrobił dwa kroki w przód, wcisnął kolejny przycisk i zaraz był już w drodze do podziemnego parkingu. W międzyczasie zaczął ponownie rozmyślać o żonie i dzieciach. Zdawał sobie sprawę, że zbliża się weekend, a więc będzie idealna okazja do spędzenia czasu z pociechami i poświęcenia więcej uwagi Magdzie. Kino, lody, wyjście na plac zabaw, a gdy dzieciaki pójdą spać, lampka czerwonego wina z żoną, nastrojowa muzyka i trochę wspólnych łóżkowych igraszek, na które nie było ostatnio czasu. Przynajmniej nie dla niej. Nagle te wszystkie piękne obrazki widziane oczami wyobraźni zniknęły niczym pękająca mydlana bańka. Przypomniał sobie, że przecież w poniedziałek ma ważne spotkanie biznesowe i całą sobotę oraz niedzielę spędzi na przygotowaniach do prezentacji. Rodzinne plany na weekend trzeba odłożyć co najmniej na następny tydzień.
Opuścił windę i przeszedł kilkanaście metrów po wyludnionym parkingu. Wsiadając do swojego ogromnego SUV-a, zaklął jeszcze pod nosem ze złości. Nie zdążył już jednak przekręcić kluczyka w stacyjce, odjechać do domu i przeprosić żonę za poranną awanturę – czuł, jak powoli całym ciałem bezwładnie osuwa się na fotel pasażera, a wzrok staje się coraz bardziej rozmazany.
Kiedy odzyskiwał przytomność, setki myśli przelatywały mu przez głowę, a najklarowniej zdezorientowany umysł formował te dotyczące próby odgadnięcia aktualnego miejsca położenia. Robert obudził się w ciemnej norze, w której jedynym źródłem światła był padający na skrawek ściany blask księżyca przeciśnięty przez otwór służący niegdyś za okno. Niewiele, ale wystarczyło, by móc w minimalnym stopniu rozpoznać teren. Pomieszczenie w kształcie prostokąta miało mniej więcej dziesięć metrów długości na pięć szerokości. Znacznie większe, niż pierwotnie mu się wydawało. Na obdrapanej ścianie było widać oznaki działalności odczuwalnej w powietrzu wilgoci. Po jego lewej stronie znajdowało się wyjście na korytarz.
Sądząc po tym, co można było dostrzec, doszedł do wniosku, że budynek już dawno został wyłączony z jakiekolwiek użytku. Zdał sobie również sprawę, że jest w pozycji siedzącej, a jego ręce oraz nogi są skrępowane w sposób pozbawiający szans na samodzielne uwolnienie. Szczególnie mocno uciśnięta musiała być prawa dłoń, ponieważ odczuwał w niej przeszywający ból. Dodatkowo towarzyszyło mu jakieś dziwne uczucie, którego nie mógł dokładnie zidentyfikować.
– Halo! Czy jest tu ktoś?! – krzyczał, ile sił. – Co to za przedstawienie? – dodał znużonym głosem.
Cisza. Nikt mu nie odpowiedział.
Po kilkunastu sekundach w pomieszczeniu zapaliły się wszystkie żarówki, jakby właśnie zostało włączone ponownie zasilanie. Przyzwyczajone do ciemności oczy Roberta potrzebowały dłuższej chwili, aby oswoić się z nowymi warunkami i w pełni zapoznać z miejscem, w którym przyszło mu przebywać. Kiedy już zaczął widzieć wyraźniej, najpierw zobaczył postawione naprzeciwko stare, zaniedbane drewniane krzesło, obok którego znajdował się niewielki czarny stolik. Gdy uświadomił sobie, jakie przedmioty leżą na tymże stoliku, serce zaczęło mu mocniej i szybciej bić, a żołądek podszedł do gardła. Widok młotka, nożyc ogrodowych, obcęgów, piły do cięcia metalu, różnego rodzaju noży czy też wiertarki wprawił go w przerażenie. Czuł, jak całe ciało momentalnie zalewa zimny pot.
– Próbujecie mnie zastraszyć? Tak się odwdzięczacie za pomoc?!
Ponownie pomyślał o próbie oswobodzenia. Zaczął rzucać się gwałtownie we wszystkie strony, spinać mięśnie całego ciała, ale siedzisko nie drgnęło ani na milimetr, a wiązania nie poluzowały się. Zrezygnowany zaczął ponownie się rozglądać. W momencie, gdy popatrzył na swoje dłonie, aby ustalić sposób skrępowania rąk, do oczu napłynęły mu łzy, a z jego ust wydobył się przeraźliwy krzyk rozpaczy. Prawa ręka na wysokości nadgarstka była cała zakrwawiona. Pozbawiona dłoni.
W tym samym czasie w oddali słychać było przeraźliwy śmiech oraz odgłosy powoli stawianych kroków.
– Ratunku! Pomocy! Proszę!!! – wykrzyczał Robert, z cieknącymi po policzkach łzami. – Wypuść mnie popaprańcu!
W myślach Roberta kłębiły się już wyłącznie najgorsze scenariusze dotyczące końca jego życia. Był pewien, że nie zobaczy więcej rodziny. Ktoś, kto się zbliżał, to ktoś, kto chce mu zrobić krzywdę, zabić, ale z jakiego powodu? Czym sobie zasłużył na śmierć jak z najstraszniejszych koszmarów?
Coraz głośniejsze dźwięki dochodzące z korytarza zwiastowały nieuniknioną styczność z oprawcą twarzą w twarz. Przez moment mignęła mu jeszcze myśl, że być może ten szaleniec stanie przed nim i powie, że to wszystko głupi żart. Nieśmieszny, brutalny, przerażający, ale tylko żart.
Na korytarzu wyłaniał się już cień zbliżającej się postaci. Jej wejście wywołało u Roberta wyłącznie błagalny wyraz twarzy i niepohamowany wybuch płaczu. Jego oczom ukazał się wysoki mężczyzna z nałożoną na głowę przerażającą maską, przedstawiającą włochaty łeb kozła z podłużnymi rogami i wielkimi żółtymi ślepiami.
– Wypuść mnie! Słyszysz?! Wypuść mnie! – krzyczał z całych sił Robert.
Zamaskowany mężczyzna stanął w miejscu. Patrzył przez chwilę na skrępowaną ofiarę, upajając się jej strachem. Następnie bez słowa ruszył w kierunku wolnego krzesła, na którym usiadł i zaczął wskazywać po kolei palcami na każdy z przygotowanych przedmiotów, co wyglądało niczym zabawa w szkolną wyliczankę. Ostatecznie palec mężczyzny zastygł nad młotkiem ciesielskim. Pewnym ruchem ręki chwycił go w dłoń, w drugą zaś wziął krótki łom z ostrym zakończeniem. Odwrócił się w kierunku Roberta, przystawiając łom do jego kolana.
– Niee! Spierdalaj! Słyszysz!?
Mężczyzna wziął potężny zamach młotkiem, a jedynym, czego zapragnął Robert, była jak najszybsza śmierć.
Poniedziałek, 22 lipca 2019
1
Komisarz Leonard Gardecki leżał błogo w swoim łóżku, zapadając się w zbyt miękkim materacu. Pościeli starczało wyłącznie na przykrycie nagiego ciała od pasa w dół, więc świecił umięśnioną klatką, zarośniętą hodowanymi przez lata ciemnymi, kręconymi włosami. Musiał przyznać, że od bardzo dawna nie był aż tak zrelaksowany, i zamierzał korzystać z każdej milisekundy tej chwili.
Myślał w kółko o ostatniej nocy spędzonej z leżącą obok kobietą. Była odwrócona do niego tyłem, przez co mógł podziwiać jej nagie plecy oraz kawałek wystającego spod kołdry jędrnego pośladka. Pierwotnie miał wątpliwości co do kierunku, w jakim zmierzała ta relacja, ale z biegiem czasu skutecznie się rozwiały. W tym momencie mógł nawet głośno powiedzieć, że jest zadowolony z takiego obrotu sprawy. To już ich piąta noc spędzona razem. Mimo to w dalszym ciągu zastanawiał się, co ona tak naprawdę w nim widzi. Miał świadomość, że jest przystojny i na ogół podoba się kobietom. Sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu oraz dobrze rozbudowany układ mięśniowy. Owalna twarz z łagodną linią szczęki, zwężającym się podbródkiem i wystającymi kośćmi policzkowymi. Do tego czarujące brązowe oczy, szerokie usta, dłuższe czarne włosy i niezbyt wysokie czoło. Nieraz nazywano go Jamesem Deanem lub Marlonem Brando. Za każdym razem śmiał się jednak z tych porównań, przypominając sobie lata młodzieńcze, gdy żadna z dziewczyn nie chciała nawet na niego spojrzeć.
Problem nie tkwił w jego walorach fizycznych. W relacjach międzyludzkich jest trudny i trudno też nazwać go duszą towarzystwa. Wydaje się wręcz odpychający, żeby nie powiedzieć nieznośny. Ostatnimi czasy i tak jest zdecydowanie lepiej. Długa i mozolna terapia u doktor Waltz przyniosła oczekiwane efekty, ale i tak większość ludzi z pracy ogranicza z nim kontakty do grzecznościowego przywitania, chyba że akurat konieczne jest omówienie jakiejś istotnej kwestii związanej z prowadzonym śledztwem. Na co dzień wszelkie sprawy niewymagające osobistej obecności Gardeckiego załatwiała właśnie sierżant Dębska. Zaczęli ze sobą pracować osiem miesięcy temu, kiedy to postanowiła przeprowadzić się z Poznania do Warszawy, a podinspektor zdecydował o przydzieleniu jej właśnie do Gardeckiego, po tym, jak jego ostatni współpracownik poprosił o przeniesienie, gdyż nie mógł dłużej z nim wytrzymać. Miała to być ostatnia szansa Gardeckiego. Gdyby kolejna osoba nie zdołała udźwignąć takiego ciężaru, szef by go w końcu zwolnił, a wręcz wyrzucił na zbity pysk, jak wyraźnie usłyszał. Na szczęście od samego początku ich współpraca nie wyglądała najgorzej, a przynajmniej takie miał osobiste odczucia. Anita nie dała sobie wejść na głowę, a z czasem złapali wspólny język. Od ponad trzech miesięcy ich relacja nie miała już jednak charakteru wyłącznie zawodowego.
Sierżant Anita Dębska odwróciła się raptownie. Zarzuciła na Leonarda zgrabną nogę i zaczęła wodzić palcem po jego mięśniach brzucha. On zaś wzrokiem lustrował jej delikatne lico bogini i rzadko spotykane bursztynowe oczy, ale wyłącznie przez chwilę, bo nie mógł zapanować nad swoim popędem. Chwycił ją za niemieszczącą się w dłoni pierś i pocałował namiętnie w naturalnie obfite usta. Para kochanków przez kolejne dwadzieścia minut uprawiała ostry, momentami perwersyjny seks. Taki, jaki lubi Leonard. Wyuzdany.
– Jeszcze jedna rundka pod prysznicem? – spytał, wstając spocony z łóżka.
– Nie ma mowy, idź sam – odpowiedziała, rzucając głowę na poduszkę. – Ledwo żyję. Jest wczesna godzina. Jeszcze chwilkę mogę poleżeć, więc, wybacz, ale skorzystam.
Dodatkowo aura za oknem w żadnym wypadku nie zachęcała do wyjścia spod pościeli i przywitania radośnie rozpoczynającego się dnia. Padał ulewny deszcz, a jego krople raz po raz, w identycznych odstępach czasu, hałaśliwie uderzały o parapet. Zmierzając do łazienki, minął po drodze chrapiącego w najlepsze biszkoptowego labradora. Gardecki pokręcił tylko głową. Psa nawet na moment nie zbudziły dźwięki wydawane przed chwilą przez Dębską. Leonard doszedł do wniosku, że zapewne nie otworzyłby oczu, nawet gdyby go obdzierali obok żywcem ze skóry. Wołania o pomoc spowodowałyby tylko, że pies przewróciłby się na drugi bok.
Zimny prysznic zrobił swoje. Gardecki poznęcał się trochę nad skórą, ale w ekspresowym tempie dostarczył nowych pokładów energii prawie czterdziestoletnim gnatom. Gdy wyszedł z łazienki, na stole w kuchni czekał na niego kubek świeżo zaparzonej czarnej kawy, której aromat roznosił się po całym mieszkaniu. Niewielkim, z dala od centrum Warszawy, w niezbyt prestiżowej dzielnicy. Można powiedzieć, że to klasyczna kawalerka. Nieszczególnie wielki salon z jeszcze mniejszą kuchnią plus łazienka. Samo wnętrze było wykończone skromnie i co najmniej niezbyt gustownie.
Zaklął głośno w myślach, gdy niespodziewanie się potknął. Pod jego nogami merdający puszystym ogonem Eddie kończył właśnie swoje śniadanie, szorując niemalże już pustą miską po podłodze i wydając przy tym jednocześnie dźwięk przypominający chrumkanie dorosłego dzika.
− Gdybym miała tu zamieszkać, musiałoby dojść do małego przemeblowania – powiedziała Dębska z ironicznym uśmiechem na ustach, opierając ręce o kuchenny blat.
Jej odzienie stanowiła wyłącznie zarzucona na nagie ciało wczorajsza biała koszula komisarza. Cała rozpięta, więc było widać w pełnej okazałości jej barwny tatuaż, określany przez samą Anitę błędem lat młodzieńczych. Dolną część brzucha ozdabiał delikatny czarny motyl ze skrzydłami zalanymi od wewnątrz jasnym różem, który potem przechodził od ich zewnętrznej strony w ciemniejsze odcienie fioletu.
Leonard wziął duży łyk gorącej kawy.
– Zamieszkać? Coś mnie ominęło?
– Kilka poprawek i mogłabym przymknąć oko – stwierdziła, ogarniając wzrokiem mieszkanie.
– Na szczęście takiego tematu nie ma.
– Jeszcze będziesz prosił o jego rychły początek – zapewniała słodkim głosem.
– Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz.
Podszedł do niej i patrząc w oczy, delikatnie głaskał wewnętrzną częścią dłoni jej twarz. Oboje stali bez ruchu dobrych kilka sekund, lekko się do siebie uśmiechając. Każde z nich zdało sobie właśnie sprawę, jak dobrze czuje się w towarzystwie drugiego.
Ich sielankę przerwał Eddie, wsadzając między nich swój wielki łeb. Gardecki poczuł, jak mokry psi nos ociera się o jego nogi.
− Stary dzwonił. Musimy jak najszybciej dostać się na Pole Mokotowskie. W krzakach znaleziono jakieś ciało. Podobno nieciekawy widok – przekazała Anita, kierując się w stronę łazienki.
Za niecałe piętnaście minut cała trójka siedziała już w aucie Gardeckiego, zmierzając na miejsce zbrodni. Czarny mercedes klasa S W126, rocznik osiemdziesiąty dziewiąty. Cudo niemieckiej motoryzacji podarowane Leonardowi przez ojca w dniu osiemnastych urodzin. Duży silnik, kawał mocy pod maską. Ciemna, choć popękana w niektórych miejscach, skórzana tapicerka, drewniane wstawki i wysokiej jakości materiały sprawiały, że mimo wieku auto w dalszym ciągu robiło wrażenie. Na to miał wpływ również sam Leonard, który dbał o samochód, jak mógł, i łożył na jego utrzymanie, nie szczędząc na to środków.
Na tylnej kanapie tego starego niemca Eddie wciskał swój pysk na podłokietnik, obśliniając jednocześnie spoczywające na nim przedramię Dębskiej.
– Zawsze musisz brać ze sobą tego przyjemniaczka? – spytała, głaszcząc po głowie labradora. – Jeszcze ktoś pomyśli, że to pies obronny.
– W takim razie ten ktoś, będzie mocno rozczarowany. Większego tchórza na oczy nie widziałem, choć muszę powiedzieć, że był jeden wyjątek od reguły. Kiedyś rzucił się na sąsiada, który chciał ręcznie wyjaśnić naszą sprzeczkę. Skończyło się na pogryzionej nogawce. Dziwna sytuacja, nigdy podobna nie miała już miejsca. Na co dzień boi się własnego cienia.
− Może żarty się kończą, gdy ktoś chce skrzywdzić pańcia?
− Po prostu wie, kto go karmi. A że ze mną jeździ? Samego na dłużej nie chcę go zostawiać w domu. Ostatnim razem całe mieszkanie było wywrócone do góry nogami, a ja zastanawiałem się, czy przypadkiem nie było włamania. Innego dnia, wracając do domu, przeszkodziłem mu w konsumpcji dywanu w przedpokoju. Kiedy mogę, zabieram go więc ze sobą. Źle znosi samotność.