Cybil

Nora Roberts

Cybil Campbell mieszka w Nowym Jorku i jest autorką komiksów. Jej mieszkanie wiecznie stoi otworem, jest pełne ludzi, często dość głośnych. Młoda kobieta uwielbia swoje życie i jest bardzo zadowolona z tego, co udało jej się w nim osiągnąć. Pewnego dnia do mieszkania obok niej wprowadza się tajemniczy mężczyzna, który gra na Saksofonie. Mężczyzna okazuje się niemiły, wręcz gburowaty, jednak to nie jej nie zraża. Kobieta dochodzi do wniosku, że jej nowy sąsiad jest biednym muzykiem i ma zamiar mu pomóc. Okazja nadarza się dość szybko, kiedy sąsiadka po raz kolejny próbuje ją zeswatać. Tylko wtedy jeszcze nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo się myli, a także, że jej dziadek maczał w tym wszystkim swoje palce. Kim tak naprawdę jest nowy sąsiad Cybil? Co go połączy z kobietą? Czy kolejny plan seniora rodu MacGregorów się powiedzie? Za mną siódmy tom z serii i po raz kolejny uważam, że wato ją przeczytać. Czas spędzony z książką był udany. Nie napiszę, że jest to arcydzieło na jakimś mega wielkim poziomie, ale na pewno warto po nią sięgnąć w leniwe popołudnie. To historia warta przeczytania, dość ciekawa i wciągająca. Główną bohaterką jest Cybil, córka Genevieve Grandeau i Granta Campbella. Kobieta ma dwadzieścia cztery lata, jest autorką komiksów. To osoba otwarta, sympatyczna, lubiana przez wielu. Według mnie jest bohaterką ciekawą i zdecydowanie ją polubiłam. „Cybil” to książka, którą polecam na leniwe popołudnie. Według mnie warto po nią sięgnąć tak jak i po całą serię o rodzie MacGregorów. Recenzja książki pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

W kolejnej powieści dotyczącej rodziny MacGregorów i Campbellów poznajemy Cybil Campbell i Prestona McQuinna. Dwudziestoczteroletnia Cybil Campbell jest córką artystów: Granta i Genviéve i właściwie podążyła ścieżką ojca. Jest także artystką, ale w odróżnieniu od ojca, emanuje radością i słońcem, zawsze dostrzegając w ludziach to, co najlepsze. Jest kobietą samodzielną, otwartą, życzliwą i od trzech lat mieszka w Nowym Jorku. Jednak od zaledwie tygodnia mieszkanie naprzeciw niej zajął przystojny, ale ponury sąsiad, jakim był właśnie trzydziestoletni Preston. Kobieta za namową przyjaciółki (też z tego bloku) postanawia poznać nowego lokatora. Mężczyzna nie jest jednak zainteresowany pogawędkami i z determinacją broni swojej prywatności. Cybil tak łatwo się nie poddaje i postanawia obalić ów wzniesiony mur cynizmu. Cybil ma niezwykle żywy temperament, jest energiczna, towarzyska i nie może do końca zrozumieć zachowania Prestona. Tworzy sobie zresztą własne wyobrażenie mężczyzny jako biednego muzyka bez grosza. Chce mu pomóc, ale gdy dowiaduje się przypadkowo prawdy, czuje się bardzo zraniona i zażenowana. W rzeczywistości Preston jest znanym dramatopisarzem na Broadwayu, który korzysta z mieszkania w Nowym Jorku, wynajętego mu przez Daniela MacGregora, do czasu zakończenia remontu jego domu w Connecticut. Z czasem Cybil udaje się wydobyć z mężczyzny, to co najlepsze. Preston z kolei zdaje sobie sprawę z tego, że jednak zdolny jest znów do głębszych uczuć, choć oczywiście na początku liczy na związek bez zobowiązań. Cybil to jednak kobieta, która ceni sobie wiele ważnych i zapomnianych wartości. To kolejna historia miłosna, gdzie spotykamy członków rodziny McGregorów. Nie może się znudzić działanie Daniela, który mimo wieku nadal wtrąca się w życie najbliższych. Cybil nie jest przecież jego prawdziwą wnuczką, a mimo to troszczy się o jej dobro. Dziewczyna kojarzy mi się z promykiem słońca, z żywotnością i błyskotliwością. To efekt wychowania w rodzinie pełnej miłości i swoistej sielanki. Jej mieszkanie było otwarte dla przyjaciół i sąsiadów, którzy mogli wpaść w każdej chwili. Chaos i spotykani ludzie były zresztą dla niej inspiracją w pracy. Preston to zupełne jej przeciwieństwo, ale jego próby trzymania sąsiadki na dystans okazały się daremne. Przyjemna powieść.