Lek na serce
Przedstawiamy "Lek na serce" nowy romans Harlequin z cyklu HQN MEDICAL.
Lily postanowiła nie zakładać rodziny. Chorowała na serce, więc uznała, że skoro jej zdrowie może w każdej chwili się załamać, poświęci się bez reszty pracy. Po ukończeniu medycyny organizowała różne akcje, by nieść pomoc ludziom z problemami kardiologicznymi. W jednym z projektów pracowała z Finnem, samotnym ojcem dwóch córeczek. Zaskoczyła ją chemia, która pojawiła się między nimi. Oboje nie chcieli jednak związku, każde z innych powodów. Ale przelotny romans? Czemu nie. Finn po jakimś czasie stwierdził, że nie odpowiada mu spotykanie się ukradkiem. Zaczął namawiać Lily na prawdziwy związek, bo należy w pełni cieszyć się życiem, póki trwa...
Fragment książki
Charlie „Finn” Finnegan usłyszał stukot obcasów na długo zanim dojrzał kobietę, która ostatnio stała się jego utrapieniem. Po raz pierwszy spotykali się osobiście, lecz sądząc z rozmów telefonicznych i mejli, czekał ich poważny konflikt.
Spotkanie służące mediacji odbywało się w miejscowym ośrodku kultury, wszyscy czekali na to, aż odłożą na bok różnice i zaczną współpracować. Rozmowa wydawała się bezcelowa, skoro ta kobieta bez wiedzy Finna zwróciła się do wyższego szczeblem dowódcy straży pożarnej, by dostać zielone światło dla niedorzecznego planu, któremu Finn się przeciwstawił.
Zamierzał bronić swojego stanowiska przez wzgląd na kolegów i współpracowników.
Lily Riordan miała niewiele ponad sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu – była o jakieś trzydzieści centymetrów niższa od Finna – mimo to zdawała się emanować siłą i pewnością siebie. Miała na sobie granatową obcisłą sukienkę pasującą do koloru oczu. Rozpuszczone miodowe włosy tańczyły wokół jej ramion przy każdym kroku. Pełne czerwone wargi zacisnęła w wąską linię, wyglądała, jakby szykowała się do bitwy.
Na ten widok Finn nie mógł powstrzymać uśmiechu.
- Miło panią widzieć, pani Riordan.
Choć uścisnęła jego wyciągniętą dłoń, nie wydawała się z tego powodu szczęśliwsza niż on.
- Wolałabym, żebyśmy spotkali się w przyjaźniejszych okolicznościach. Nie lubię marnować niczyjego czasu, panie Finnegan, także swojego.
Najwyraźniej nie należała do osób, które cierpliwie znoszą ludzką głupotę, i to akurat mu się w niej spodobało. Łatwiej rozmawiać z człowiekiem, który jasno wyraża swoje opinie, niż z kimś, kto ukrywa, co naprawdę myśli.
Na moment wrócił pamięcią do ponurych wspomnień, do których starał się nie wracać zbyt często. Do obrazu swojej śpiącej żony, a przynajmniej wydawało mu się, że śpiącej, dopóki się nie okazało, że nie może jej dobudzić.
Wiedział, że była zmęczona i miała problemy ze snem, nie przyznała się jednak do tego, jak wiele kosztuje ją praca w szpitalu. Gdyby to wiedział, uważniej by ją obserwował, sprawdziłby leki, które zażywała po kryjomu.
Choć już się nie dowie, czy przedawkowała je przypadkiem, wolał myśleć, że nie zrobiła tego celowo, nie zostawiła z rozmysłem męża i dwóch córek. Wolał sobie wyobrażać, że była tak umęczona, iż omyłkowo połknęła większą dawkę tabletek.
Tak czy owak strata żony go zdruzgotała i zostawiła z poczuciem winy, że zawiódł rodzinę. Doceniał zatem, że Lily bez obaw mówi to, co myśli.
- Rozumiem, ale proszę mi mówić Finn. Wejdziemy? – Odsunął się na bok, pozwalając, by pierwsza weszła do pokoju. Na końcu do środka wszedł mediator.
Lily i Finn usiedli po dwóch stronach dużego stołu, mediator zajął miejsce u jego szczytu.
Siedzieli naprzeciwko siebie, więc trudno im było unikać swojego wzroku. Lily pochyliła się nad stołem, składając ręce, gotowa do rozmowy.
- Nazywam się Joe Mussen, spotkaliśmy się tu dziś, żeby przedyskutować zaangażowanie lokalnej straży pożarnej w nową inicjatywę związaną z opieką nad pacjentami kardiologicznymi. Chcemy rozwiązać kwestie sporne i rozwiać obawy, żebyśmy mogli kontynuować pracę. – Mediator wyjął z torby notatki i położył je na stole.
Finn zastanowił się, czy nie powinien był również zapisać wcześniej swoich uwag, ale nie wyglądało na to, by Lily miała przy sobie listę statystyk czy faktów, którymi chciałaby go zaskoczyć.
Zadaniem spotkania było wyłącznie załagodzenie nieporozumień, gdyż zarząd szpitala i dowództwo straży pożarnej już zdecydowały o podjęciu współpracy.
Finn nie chciał brać odpowiedzialności za przepracowanych i zestresowanych członków swojego zespołu, wiedział, jak to może się skończyć. Gdyby ktoś zastąpił jego żonę, widząc skutki nadgodzin i odpowiedzialności, jaką brała na swoje barki, jego życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej.
- Więc, Finn, zarząd szpitala oczekiwałby od pana współpracy.
Finn zwrócił uwagę na to, że kobieta nie mówi we własnym imieniu.
- Nie rozumiem dlaczego, skoro wszystko i tak dzieje się niezależnie od mojej aprobaty czy dezaprobaty.
Dano mu do zrozumienia, że nie ma w tej sprawie ostatniego słowa, a biorąc pod uwagę, że plan tej kobiety spotka się zapewne z dobrą prasą, jego sprzeciw był w mniejszości.
- To prawda, a jednak oczekują pańskiego zaangażowania.
- A tak, mam być twarzą kampanii – zadrwił.
Z jakiegoś powodu uznano, że najlepiej nadaje się do tej roli. Najwyraźniej miałby dodać kampanii powagi. Pewnie chodzi o siwiejące włosy. W jednostce byli młodsi atrakcyjniejsi mężczyźni, którzy bez chwili wahania wykorzystaliby tę szansę.
On najchętniej w ogóle by się nie angażował, ale musiał słuchać służbowych poleceń. Co nie znaczy, że ma być miły.
Lily uniosła brwi.
- Nic o tym nie wiem, ale skoro jest pan dowódcą jednostki, wyglądałoby dziwnie, gdyby pan się nie pojawił. Ja będę reprezentować szpital.
- To pani pomysł… - Byłby zdziwiony, gdyby pozwoliła komuś innemu przypisać sobie ten pomysł, zwłaszcza że traktowała go poważnie.
Nie mógł mieć jej tego za złe, a jednak nie zgadzał się z jej planami. Nie zrobiłby nic kosztem zdrowia psychicznego kolegów.
- Tak, to mój pomysł, ale jestem też głównym kardiologiem w naszym szpitalu. Pan także zajmuje w tej społeczności wysoką pozycję, więc chcą, żebyśmy oboje byli obecni podczas rozpoczęcia działalności.
- Podobno w dzień świętego Walentego. Nie sądzi pani, że to trochę banalne?
Nie znosił skomercjalizowania tego święta, a teraz, gdy nie miał już żony, z którą mógłby je celebrować, wolałby traktować ten dzień jak każdy inny. Tymczasem spodziewano się, że weźmie udział w kampanii bez wątpienia pełnej serc i kwiatów, promującej nowe przedsięwzięcie.
Lily miała dość przyzwoitości, by się zaczerwienić. Jej blada cera przybrała ładny odcień różu.
- To już nie mój pomysł, ale rozumiem, że zarząd szpitala chce dotrzeć do jak największej liczby ludzi. Nasza pomoc w nagłych wypadkach kardiologicznych nie stanie się faktem w ciągu jednego dnia. Ja też nie mam ochoty paradować przed kamerami, zrobię to dla wyższego dobra.
Finn prychnął. „Dla wyższego dobra” sugeruje, że ktoś inny musi się poświęcić.
Jego żona była pielęgniarką, rezygnowała ze spędzania czasu z rodziną, by wziąć dodatkowe dyżury i opiekować się chorymi. Swoim brakiem egoizmu niewątpliwie wielu z nich uratowała, ale zapłaciła za to cenę. Nie chciał, by spotkało to ludzi, z którymi pracował.
Mediator zakasłał.
- Może powinniśmy się skupić na pana zastrzeżeniach, panie Finnegan, i odnieść się do nich po kolei.
Lily przekrzywiła głowę i z zadowolonym z siebie uśmiechem na twarzy czekała, aż Finn zacznie mówić.
- Po pierwsze, i co najważniejsze, moja załoga to nie są pracownicy medyczni. Oczekiwanie, żebyśmy udzielali pomocy chorym na serce, wykracza poza zakres naszych kompetencji i odpowiedzialności.
- Mamy strażaków przeszkolonych w udzielaniu pierwszej pomocy i defibrylatory w dostępnych miejscach w okolicy. Proponuję, żeby to połączyć. Możemy odpowiednio wyposażyć pana ludzi, będą udzielali pierwszej pomocy w przypadku, kiedy karetka z ratownikami nie może dotrzeć wystarczająco szybko. Dla chorych to wielka różnica, jeśli otrzymają pomoc, zanim trafią do mnie do szpitala. To może być kwestia życia i śmierci.
- Doceniam ważność problemu, jednak muszę mieć na uwadze dobro załogi. Czy to ich nie naraża na pozwy i oskarżenia, jeśli coś pójdzie nie tak? To dodatkowa odpowiedzialność, na jaką żaden z nas się nie pisał. Co wielokrotnie pani powtarzałem. – To właśnie z tego powodu jego pierwsza reakcja na jej pomysł była negatywna.
- Mówiłam, że pana ludzie przejdą szkolenie z posługiwania się defibrylatorem. Będziemy od nich oczekiwać jedynie, żeby postępowali zgodnie z instrukcjami na urządzeniu. Zapewnimy też dodatkowe wsparcie telefoniczne, dopóki chorym nie zajmą się ratownicy. Nie oczekujemy cudów, Finn. Oczekujemy tylko, że poświęcicie chorym trochę czasu, a czas w opiece kardiologicznej jest wyjątkowo ważny. Rozumiem pana obawy, ale mówimy o ratowaniu życia. Jestem przekonana, że znajdziemy sposób, żeby chronić pana ludzi przed niechcianymi konsekwencjami.
- Przykro mi, ale to nie dość. To dla nich dodatkowy stres, a także dodatkowe godziny pracy. Podziwiam pani oddanie pracy i pacjentom, ale ja za nich nie odpowiadam.
Miał dość zajęć, pracę i wychowanie córek, bez dodatkowego stresu, jaki chciała mu zafundować Lily.
- Pani Riordan, czy może pani zapewnić jeszcze jakieś wsparcie oddziału kardiologicznego dla załogi pana Finnegana? Byłoby dobrze, gdyby ktoś z pani podwładnych był dla nich dostępny, przynajmniej dopóki wszystko nie zacznie sprawnie działać – odezwał się mediator.
Jego sugestia była dość rozsądna. Ku niezadowoleniu Finna.
- Jeśli ja czy ktoś z moich kolegów będziemy wolni, możemy uczestniczyć w akcji. Zrobię wszystko, co trzeba, żeby to się udało. – Lily oczywiście wyskoczyła z ofertą pomocy, zmuszając Finna do szukania kolejnych powodów do sprzeciwu.
- A co z dodatkową pracą? Rozumiem, że ta ma być nieodpłatna. – Choć sam nie zgłosił się do pomocy, wyglądało na to, że musiałby ją koordynować.
- Tak, ale chciałam, żeby pańscy ludzie robili to w ramach swoich godzin pracy.
- Nie mogę pozwolić na to, żeby gdzieś utknęli, możemy akurat dostać wezwanie do pożaru.
- Więc może udałoby się wyznaczyć jedną osobę z każdej zmiany, z samochodem, która będzie odpowiadała na wezwania pacjentów, współpracując z medykami.
- To ogromna odpowiedzialność dla jednej osoby i pozbawia nas jednego człowieka z każdej zmiany.
Lily westchnęła zniecierpliwiona i zirytowana przeszkodami, jakie wciąż znajdował.
- Proszę przedstawić to swoim ludziom, dowie się pan, co oni na to. Jestem przekonana, że znajdą się ochotnicy. Niewykluczone, że pan sam będzie mógł się tym zająć.
Do obowiązków Finna należało koordynowanie akcji ratunkowych i dbanie o to, by wszyscy w bezpieczny sposób wykonali swoje zadanie. Tylko tak mógł zagwarantować córkom, że jego też nie stracą.
Jeśli ktoś miał poświęcić się nowemu zadaniu, powinien to być właśnie on, ale to oznaczałoby bliską współpracę z Lily Riordan, a nie był przekonany, czy to przeżyją. Wiedział, że wystarczy jeden zły ruch z jego strony, a ta kobieta go zniszczy.
Ta myśl nie pomagała mu w decyzji o wsparciu jej planów.
Jak na dwie obce osoby dość szybko zaczęli działać sobie na nerwy. Dla Finna było to równie irytujące, co intrygujące. Przywykł do tego, że wszystko kontroluje, także swoje emocje.
- Oczywiście.
Gdy już zdawało się, że zrobili jakiś postęp, a Finn zdał sobie sprawę, że toczy beznadziejną walkę, mediator chwycił brzeg stołu i pochylił głowę, a na jego czole pokazały się kropelki potu.
- Źle się pan czuje? – Lily poderwała się na nogi.
Mężczyzna wydukał coś niezrozumiale. Finn także się podniósł i ruszył z pomocą.
- Może powinien pan usiąść. Przyniosę panu szklankę wody.
- Nic mi nie jest. Trochę mi się w głowie zakręciło.
- Pobladł pan. Finn ma rację, powinien pan usiąść i rozluźnić krawat. – Lily starała się przekonać mężczyznę, by jej posłuchał, ale on tylko kręcił głową.
- Nic mi nie jest – upierał się i pokazał im, by wracali na miejsca.
Finn i Lily niechętnie się wycofali i znów usiedli po przeciwnych stronach stołu, nie spuszczając wzroku z mężczyzny, który wyraźnie niedomagał.
- Na czym to skończyliśmy?
Zaczął przeglądać swoje papiery, potem nagle złapał się za lewe ramię i osunął się na podłogę.
- Mężczyźni są tacy uparci, kiedy chodzi o zdrowie. – Lily podbiegła do mediatora.
- Dlatego potrzebujemy kompetentnych ludzi, którzy o nas dbają. – Finn wykorzystał tę chwilę, by sobie powtórzyć, dlaczego wystąpił przeciwko jej pomysłom.
Lily prychnęła, klękając obok leżącego mężczyzny. Finn miał nadzieję, że ich dyskusja nie była przyczyną jego nagłego zasłabnięcia.
- Joe? Słyszy mnie pan? Finn, on nie oddycha. – Lily rozluźniła mu krawat i rozpięła górne guziki koszuli.
- Wydaje mi się, że widziałem na zewnątrz defibrylator. Przyniosę go. Może pani zacząć uciskać mu klatkę?
Ufał, że Lily wie, co robi, w końcu jest lekarką. Wybiegł z pokoju po sprzęt ratujący życie, po drodze dzwoniąc po karetkę.
Gdy wrócił, Lily uciskała klatkę piersiową mężczyzny i odliczała.
- Nie reaguje. Niech pan działa zgodnie z instrukcjami na defibrylatorze, może uda się uruchomić serce.
Skinął głową. Przeszedł podstawowe szkolenie z pierwszej pomocy, lecz po raz pierwszy miał do czynienia z tym urządzeniem. Wydawało się dość proste w obsłudze, więc kiedy już rozpiął do końca koszulę mężczyzny, bez problemu przykleił elektrody do jego piersi.
Defibrylator był wyposażony w głosowe instrukcje informujące o kolejnych czynnościach.
Podczas wyładowania Lily i Finn odsuwali się od pacjenta. Po każdym wyładowaniu Lily sprawdzała mu puls, aż w końcu oboje zobaczyli, że pierś mężczyzny unosi się i opada.
- Joe? Jestem Lily. Może pan otworzyć oczy? Finn, musimy go ułożyć na boku do czasu, aż przyjedzie karetka.
Finn odłączył defibrylator i pomógł jej obrócić pacjenta na bok. Gdy nabrali pewności, że na razie nic mu nie grozi, oboje odetchnęli.
Siedzieli oparci o ścianę, obserwując mężczyznę, którego chyba przyprawili o nagłe zatrzymanie krążenia.
- Zadzwonię jeszcze raz na pogotowie – oznajmił Finn. – Karetka powinna już tu być.
Lily posłała mu półuśmiech.
- Rozumie pan już, jak ważny jest czas reakcji dla pacjentów kardiologicznych? Gdyby nas tu nie było, mógłby nie przeżyć.
Finn nie mógł dyskutować z faktami, w końcu przyczynił się do uratowania mediatora, a zrobił to bez wahania. Wiedział też, że w razie konieczności po raz drugi zrobiłby to samo. Ani przez moment nie pomyślał o ciężarze odpowiedzialności, oboje z Lily działali instynktownie. Miał również świadomość, że koledzy z pracy w podobnych okolicznościach zachowaliby się identycznie.
- Okej, wyraziła pani swoją opinię. Choć uważam, że doprowadzając tego człowieka do zawału, żeby udowodnić swoją rację, posunęła się pani za daleko. – Nie mógł się powstrzymać przed kolejnym docinkiem, za który został wynagrodzony przesadnym westchnieniem.