Zgrany duet

Diana Palmer

Joceline oraz Jon, on jest agentem FBI, ona jego asystentką. Choć w życiu prywatnym często się sprzeczają, na gruncie zawodowym są bardzo zgrani i nawet to, że kobieta kategorycznie odmawia robienia kawy, twierdząc, że to nie jest jej obowiązkiem, tego nie zmienia. Kiedyś, dawno temu, byli wspólnie na pewnej uroczystości. Coś wtedy się stało, coś, o czym nie pamięta Jon, a Joceline zrobi wiele, żeby sobie nie przypomniał. Co takiego się stało? Co ukrywa Joceline? Czy połączy ją coś więcej z Jonem niż tylko praca? Diana Palmer jest autorką, której książki lubię. Może nie są jakimiś wielkimi arcydziełami, jednak mnie się podobają. Tak było również w przypadku książki pt.: „Zgrany duet”. Historię Joceline i Jona czytało się szybko, była dość ciekawa, wciągająca. Moim zdaniem akcja była sprawnie poprowadzona i były momenty, które mnie zaskoczyły. Joceline to kobieta, która z jednej strony jest wesoła, sympatyczna, wygadana, mająca własne zdanie, z drugiej odpowiedzialna, skrywająca pewny sekret. Osobiście ją polubiłam. Jon jest agentem FBI. To mężczyzna zamknięty w sobie, małomówny, poświęcający się pracy. Chociaż momentami nie podobało mi się jego zachowanie, ogólnie i jego polubiłam. „Zgrany duet” to ciekawa propozycja na leniwe popołudnie. Mnie się podobała i polecam. Recenzja książki pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Lekka, przyjemna propozycja romansu na leniwe popołudnie od sprawdzonej autorki to przepis na sukces. Diana Palmer zawsze angażuje się w swoje powieści oraz tworzy barwnych bohaterów, więc czas spędzony w towarzystwie jej twórczości nigdy nie bywa zmarnowany. "Zgrany duet" to lektura o miłości, która musi radzić sobie z wieloma przeciwnościami. Czytamy o trudnych wyborach, zaskakujących zwrotach w akcji czy o łączeniu życia prywatnego z pracą, która powoli staje się pasją. Jednak najlepsze w tym wszystkim są kreacje bohaterów, które bez problemu możemy przełożyć na prawdziwe życie a które pokazują się nam z każdej możliwej strony, abyśmy jak najlepiej mogli ich zrozumieć, utożsamić się z nimi czy wyciągnąć wnioski z ich doświadczeń. Joceline oraz Jon wydają się stać po dwóch przeciwnych stronach. On nie przepada za mówieniem o sobie woli całkowicie pogrążyć się w pracy. Ona jest otwarta na świat, wesoła i pełna pozytywnej energii. W pracy stanowią niezastąpiony duet, ale na prywatnej stopie często dochodzi do konfrontacji. Jednak nie od dziś mówi się, że przeciwieństwa się przyciągają, prawda? Upływa czas a bohaterowie zaczynają dostrzegać, że wcale nie są sobie tak obojętni jak uważali. Doskonale bawiłam się o\podczas lektury, która okazała się niekoniecznie skomplikowana a jednak wciągająca i serwująca solidną porcję przygody. Dużo się działo, akcja utrzymana była na dynamicznym poziomie a my, mimo pełnego skupienia na wątku romantycznym, otrzymaliśmy również kilka pobocznych wydarzeń, które bardzo ładnie uzupełniły tło. Wszystko okazało się więc przepełnione pozytywnymi emocjami oraz nadzieją na lepsze jutro co zdecydowanie rozgrzało moje serce i sprawiło, że bardzo polubiłam bohaterów. Niezwykle klimatyczna, charakterystyczna dla stylu Diany Palmer i po prostu umilająca leniwe popołudnie historia idealnie połączy się z kubkiem gorącej herbaty. Świat agentów FBI, niebezpieczeństwo połączone z prozą życia, rancza, kowboje i wielkie namiętności to coś co w "Zgranym duecie" odegra kluczową rolę i udowodni, że w dobrych rękach stanowi połączenie na pełną dobrych momentów opowieść.

Niezłą fabułę tu Diana Palmer wymyśliła. Jak zawsze powiązała ją z inną książką. Tutaj powraca sprawa zamordowania żony i córeczki Kilravena, który obecnie jest w szczęśliwym związku z Winnie Sinclair będącej w zaawansowanej ciąży. Kilraven jest przyrodnim bratem agenta FBI Jona Blackhawka i książka jaką mu poświęciła autorka w oryginale nosi tytuł „Dangerous” (to 39 tom w cyklu Long, Tall Texans), a w Polsce ukazało się pod tytułem „Po drugiej stronie”. Sprawa w tej powieści powraca poprzez powiązania rodzinne zwolnionego właśnie z więzienia zaciekłego wroga Jona z mordercami najbliższych Kilravena. Życie agenta jest więc w niebezpieczeństwie, a co za tym idzie pracującej dla niego asystentki, dwudziestosześcioletniej Joceline i jej czteroletniego synka. Kobieta samotnie wychowuje dziecko i boryka się z różnymi trudnościami. Jako panna z dzieckiem nie jest zbyt serdecznie traktowana między innymi przez matkę Jona. Niemniej Jon szanuje prywatność Joceline i dopiero teraz zaczyna dostrzegać pewne szczegóły. Joceline boi się, że jej tajemnica zostanie odkryta, ale przystaje na propozycję szefa i udaje się z synkiem na jego ranczo. Joceline to właściwie idealna, inteligentna asystentka, choć nie chce robić nikomu kawy, tak jak przystało na sekretarkę. Oprócz synka, uwielbia przekomarzać się z szefem i pomagać mu rozwiązywać kryminalne sprawy. Jon jest zasadniczy, skryty i wbrew woli matki, nie chce się ożenić. Wszystko do tej pory jest w porządku i dobrze brzmi? Tyle tylko, że jest jedno „ale”, które łączy Joceline i Jona i ma związek z jedyną ich randką w przeszłości. Stanowisko młodej kobiety jest dla mnie do końca niezrozumiałe, podobnie jak zupełne wyparcie wydarzeń sprzed lat przez Jona, nie mówiąc już o przejściu na porządek dzienny po odkryciu, tego co było nieznane. Mały synek Joceline ma astmę, ale także zespół nadpobudliwości ruchowej, przez co kobieta naciskana jest przez nauczycieli, aby dawać mu leki (nie mam pojęcia jak czterolatek miałby usiedzieć w ławce!). W dodatku matka Jona nienawidzi Joceline, bowiem ta ma nieślubne dziecko (nieślubne dziecko problemem w XXI wieku?). Są jeszcze sprawy i przemyślenia (kto z bohaterów, co uważa; a jak jest) dotyczące życia intymnego. Lubię staromodne romanse Diany Palmer, ale czasami autorka w fantazjach przechodzi pewną granicę, która nawet dla mnie nie jest do końca akceptowalna. Jestem właściwie od lat uzależniona od jej książek: niektóre są świetne, inne powstają na bazie dobrego pomysłu, ale pozbawione są polotu i realizmu. Przeczytaną powieść kwalifikuję do drugiego działu.